گسترش خصوصی‌سازی نیروگاه‌ها موجب تحول بنیادین در ساختار اقتصادی صنعت برق و رقابتی شدن فضای تبادل توان شده است. بدین‌ترتیب، جنبه‌های مختلف برنامه‌ریزی و بهره‌برداری سیستم قدرت نیز با چالش‌های متعددی مواجه گشته است. یکی از این چالش‌ها، چگونگی برنامه‌ریزی تعمیراتِ واحد‌های نیروگاهی است. در فضای سنتی، چنین تصمیم‌هایی به شکل مرکزی و توسط دیسپاچینگ گرفته می‌شد. اما در محیط‌های تجدید‌ساختاریافته، با کم‌رنگ‌تر شدن نقش دیسپاچینگ، نیروگاه‌ها نیز در فرآیند تصمیم‌گیری تعمیرات نقش پیدا می‌کنند. از یک سو دیسپاچینگ نگران پایایی و قابلیت اطمینان سیستم قدرت جهت تأمین پیوسته‌ی برق مصرف‌کنندگان است و از سوی دیگر نیروگاه‌های خصوصی به دنبال حداکثر‌سازی سود خود هستند. بنابراین در محیط‌های تجدید‌ساختاریافته بر خلاف محیط‌های سنتی، برنامه‌ریزی تعمیرات نیروگاه‌ها قابل بیان به فرم یک مسأله‌ی بهینه‌سازی ساده نیست و به ابزاری نیاز داریم که به خوبی رفتار متقابل عوامل ذینفع را مدل کند. با توجه به این توضیحات، می‌توان از تئوری بازی‌ها جهت مدل‌سازی مسأله استفاده کرد. در این مقاله ابتدا مسأله به شکل یک بازی تعریف می‌شود. سپس با حل این بازی، تعدادی نقطه‌ی تعادل بدست می‌آید که با تحلیل آن‌ها، رفتار تکنولوژی‌های مختلف نیروگاهی پیش‌بینی می‌گردد. در نهایت نیز از میان نقاط تعادل مختلف، به کمک شاخص رفاه اجتماعی، برنامه‌ی نهایی تعمیرات تعیین می‌شود.
